Allereerst, ik kocht nog CD’s toen het album verscheen, in een klein winkeltje op de Hoogstraat in Schiedam. Eerst een single van het album, toen het album zelf. De hoes is prachtig, tijdloos, eigen, zelf getekend dacht ik zelfs door de artiest en helemaal van karton. Ik had destijds voorkeur voor albumhoezen uit karton. Een waar cadeautje voor jezelf. Ten tweede, ik werd verliefd in die periode en zowel deze muziek als de liefde is bij mij gebleven. De muziek van dit album gaat sindsdien parallel met ons mee, tot naar ik vermoed, we stokoud uitkijkend over een grote achtertuin samen met de vogels het album nog steeds zo nu en dan luisteren.

Het album wordt met de dag unieker. Damien Rice is een succesvol artiest maar bracht tot op heden maar 3 albums uit in een tijdsperiode van 23 jaar. De liedjes zijn ongekend tijdloos. De muziek helpt mij mezelf te herinneren aan een belangrijk aspect voor mijn eigen werk als architect. Het is veel makkelijker iets ingewikkelds te maken en vele malen moeilijker iets eenvoudigs te maken. Dat dat ook een kwestie van lef is. Eenvoud is vaak zoveel mooier omdat het de ruis verdringt, alle tonen, klanken en woorden op het album zijn perfect pretentieloos. Als je dicht bij jezelf kan blijven, zoals Damien Rice met dit album doet, is dat meer dan genoeg. Sterker nog, het is misschien wel het maximale wat je kan doen om de ware schoonheid te benaderen. Die gedachte geeft mij een enorme rust, en daarom is het album 9 van Damien Rice mijn allerbeste album aller tijden.