Het dromerige geluid, de warme rustige stem, ingehouden maar met zoveel emotie en de soms bizarre teksten. De naam van de band, met gelijknamig album, twee woorden die zo op elkaar lijken en toch met die ene verwisseling zo’n andere betekenis hebben. Een van de dingen die ik zo mooi vind is hoe ze, in mijn ogen, de muziek zo goed vertaald hebben naar een albumcover.

Mystiek zou een woord kunnen zijn om dit album te beschrijven, iets wat me altijd al gefascineerd heeft. Het zijn thema’s zoals de liefde en de dood die bezongen worden, onderwerpen die iedereen aan het hart gaan, al verwacht ik dat de manier waarop Timber Timbre ze hier brengt lang niet iedereen zal raken. Voor iemand die visueel in ingesteld is het lastig om te beschrijven wat het precies is dat mij raakt, deze muziek klopt voor mij gewoon helemaal.