Vraag me niet (NIET!) naar mijn favoriete album, nummer of artiest. Ik krijg er stress van. En dat terwijl ik mezelf regelmatig op een zelfde soort wijze pijnig.

Niet met vragen, maar met keuzes. Tyler of Frank. Idles of Frank. Kendrick of Frank. Eefje of… Afijn, je snapt het: ik heb de nare gewoonte om alles en iedereen te vergelijken met Frank Ocean. En als het om albums gaat, is het uiteindelijke dilemma: Fiona of Frank. Oftewel, The Idler Wheel of Blonde.

En ik koos voor haar. The Idler Wheel Is Wiser Than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do, dat is d’r volledige naam. En ze is de lengte meer dan waard.

Ze brengt me naar juni 2012, zo’n tragisch magische maand:

Mijn relatie ging uit. Ik zag Kanye West en Jay-Z. Ik rouwde om mijn afgelopen studietijd. En die van mijn vrienden. Ik kocht Channel Orange van Frank Ocean bij Kroese. Ik schreef me in voor de studie Kunstwetenschappen in België. Ik kreeg een nieuwe relatie. Ik kocht The Idler Wheel van Fiona Apple bij Kroese.

Ik kende geen andere Fiona-fans. Ik had geen smartphone, geen Instagram. Internet wist niet dat ik deze cd kocht. Ik zocht geen reviews, of interviews. Ik kon helemaal alleen met haar zijn ̶ ze was helemaal van mij. Fiona’s stemgeluid, pianospel en woorden maken dat ze in drievoud bij je binnenkomt. Ze schenkt haar ziel klotsend over je uit. Ik verdronk destijds het liefst in het nummer Daredevil:

I guess I just must be a daredevil. I don’t feel anything, until I smash it up. I’m caught on the cold, caught on the hot, not so with the warmer lot. And all I want’s a confidante, to help me laugh it off. And don’t let me, ruin me. I may need a chaperone.

Het album resoneerde met alle onrust die ik dagelijks ervoer. Ze gaf woorden aan mijn eigen overvloedige voelen en vlagen van gevoelloosheid, wat ik even succesvol als onsuccesvol tegenhield en verborg. Fiona kon er geluid aan geven, het aanschouwen, schreeuwen, delen, erop spugen, het omarmen. Ze leerde me het aan te kijken. Ze leerde me dat ik niet de enige was. Ze bood een spiegel (wat wil een twintiger nog meer?), maar wel een héle brede. Dat maakt The Idler Wheel tien jaar later nog steeds een album waar ik op terug kan vallen, om kan lachen en janken:

‘Member when we argued on the concept of regret? You were an expert, even then. But not me, not yet. Now all you gotta do’s remind me that we met. And there you got me, that’s how you got me, you taught me to regret. (uit Regret)

Maar uiteindelijk is muziek niet de ultieme redding. Ik zou heel graag willen beweren van wel, maar je moet gewoon in therapie.