Toch kies ik Howl van Black Rebel Motorcycle Club. Een band waarvan ik eigenlijk elk album wel als favoriet zou kunnen omschrijven en elk om zijn eigen reden. Howl is waarschijnlijk het meest afwijkende album naast hun andere werk. De meningen over dit album zijn dan ook flink verdeeld. De een vindt het album geniaal en de ander noemt het een verzameling nummers die eigenlijk als b-kantjes hadden moeten eindigen.

Voor mij is het een album dat ik op veel verschillende manieren en momenten kan luisteren. Waar andere albums me in een bepaalde stemming kunnen brengen neemt dit album juist mijn eigen stemming over. Of past het zich aan op de stemming die ik nodig had.

Soms zet ik hem op als ik alleen thuis ben of in de tuin zit en kom ik helemaal tot rust doordat de lang slepende nummers de boventoon lijken te voeren. Op andere momenten, rond een kampvuur bijvoorbeeld, zijn het vooral de blues-invloeden die het meest aanwezig lijken en krijg ik ineens heel veel nieuwe energie.

Ook luister ik het album veel als ik lees waardoor veel verhalen dit album als soundtrack hebben gekregen. Het is voor mij zo’n compleet album dat ik hem op elke willekeurig moment op kan zetten. Het is dan soms ook een weer een verrassing welke mood de overhand zal nemen op het moment dat ik hem opzet.

Omdat ik het album op zoveel verschillende manieren kan luisteren is het ook niet gekoppeld aan één bepaalde herinnering maar aan onnoemelijk veel verschillende momenten sinds de release in 2005.