Ik vond het in eerste instantie een hele moeilijke vraag. Mijn vader houdt heel veel van heel veel verschillende muziek en als ik vroeger weer eens een cd van een boyband wilde hebben, dan kreeg ik die na even zeuren vaak uiteindelijk wel, al hadden verschillende hoesjes stickers van bijvoorbeeld konijnentanden over de monden geplakt
Ook kreeg ik dan alle cd’s met de originele nummers die die band dan had gecoverd of een sample van had gebruikt. Toen vond ik dat echt heel erg stom en vervelend, maar inmiddels ben ik blij met alle muziek die ik anders misschien niet had gekend.
Toch kan het eigenlijk maar één album zijn voor mij: Elbette van Candan Erçetin. Ik denk dat ik dit album sinds het uit is gekomen in 2000 gemiddeld wel één keer per week luister. Toen ik klein was woonde ik met mijn ouders in Istanbul. Nadat we terug naar Nederland zijn verhuisd, hebben we iedere zomervakantie zo lang mogelijk in Turkije op een eiland (Gökçeada) doorgebracht. Die plek is, naast mijn huis in Nijmegen, ook echt mijn thuis waar ik de weggetjes en paadjes kan dromen en terwijl ik dit typ de geuren van alle kruiden en de zeewind al bijna kan ruiken.
De muziek van dit album brengt me direct terug naar het eiland als ik er weer eens over heb gedroomd en heimwee naar heb. Sommige nummers doen herinneringen herleven van feesten en lange warme zomeravonden met geliefden en vrienden daar en andere nummers doen me denken een eerste liefde die daar is overleden. Al vind ik het ook heel fijn om dit album aan te hebben staan als ik me even moet concentreren op mijn werk en ik er niet echt naar luister terwijl het aanstaat.
